O ciele ludzkim eksperymentalnie. Wystawy w Chatce Żaka

- Skupiając się na postaci, próbuję łączyć tendencje wiodące w sztuce współczesnej z elementami tradycyjnej – stwierdza Natalia Ostrowska, studentka malarstwa UMCS. - Inspiruję się twórczością Wojciecha Weissa i Luciana Freuda. To są dla mnie artyści wiodący, jeśli chodzi o przedstawianie postaci ludzkiej. Sposób prezentowania człowieka potraktowałam nieszablonowo, również pod względem kolorystycznym. We właściwy mi typ przedstawienia wprowadziłam elementy dekonstrukcji ciała ludzkiego.

Natalia zajmuje się nie tylko malarstwem. - Malarstwo stanowi dla mnie dopełnienie tego, czym się zajmuję – wyjaśnia Ostrowska. - W trakcie studiowania rozwinęłam bowiem kolejne pasje: animację i grafikę warsztatową. Staram się rzetelnie połączyć te zainteresowania.

Malarka w sposób twórczy podchodzi do modela. - Tworzę patrząc na modela, ale nie ustawiam go, nie ingeruję w jego ułożenie - tłumaczy Ostrowska. - Pozwalam mu odnaleźć się w sytuacji samemu. Jestem w pracowni u profesora Walentego Wróblewskiego, który daje duże pole do popisu, by rozwijać się w kierunku, w którym mamy predyspozycje. Profesor podchodzi do nas w sposób indywidualny. Dzięki temu moje prace to ciągły eksperyment. Na wystawie są to jednak postacie uchwycone nie w pozach dynamicznych, w ich ułożeniu dominuje statyczność. Z moich obrazów emanuje spokój i sposób przedstawienia ludzkiego ciała jest jego konsekwencją. Niepotrzebny jest dynamizm, by z prac nad postacią emanował emocjonalny kontekst – uważa malarka. - Interesuje mnie ukazanie portretu psychologicznego postaci, wynikającego ze struktury ciała.

Umieszczone w różnych miejscach Chatki Żaka rzeźby to z kolei wystawa podyplomowa Anny Chudaś – absolwentki Wydziału Artystycznego UMCS na kierunku edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych z wiedzą o kulturze ze specjalizacją z rzeźby. Prace autorki były zamieszczane na wystawach zbiorowych. Aktualna jest jej pierwszą indywidualną.

- Jestem bardzo podekscytowana moją pierwszą wystawą indywidualną – mówi z zapałem Anna Chudaś. - Wystawa stanowi przekrój przez całą moją działalność w trakcie studiów. Pokazując w dużej mierze prace dyplomowe, chciałam w ten sposób podsumować etap mojej edukacji.

Chudaś przedstawiła głównie rzeźby w gipsie, ale można też zobaczyć dwie prace ceramiczne: mozaikę i autoportret stanowiący kompilację twarzy. Pokazana również została instalacja stworzona na zajęciach z intermediów. Stanowi ona przeniesienie w trójwymiar jednej z prac malarza – iluzjonisty Walleranda Vaillanta. Artystka wyrzeźbiła interesujące autoportrety.

- Dla mnie stworzenie autoportretu nie jest łatwe – zaznacza Chudaś. - Trzeba spojrzeć na siebie obiektywnie, nie wiem czy jest to w ogóle możliwe. To trudne uczynić z siebie element przedstawień za pomocą materii plastycznej. Ta wystawa to obraz mojego poszukiwania prawdy o sobie i świecie. Ukazałam to, co mi w duszy gra. Te prace są powiązane ze sobą, różni je wprawdzie tematyka, ale łączy wspólna, właściwa mi wrażliwość. Poruszam problemy społeczne, typu przemijanie, bezdomność. Chciałabym by moje prace stanowiły powód do wzruszeń, dostarczały odbiorcom emocji. Nie chcę niczego narzucać, ale pobudzić do refleksji.

Małgorzata Wielgosz