Królowa Śniegu w Teatrze Andersena. Recenzja spektaklu

Spektakl wyreżyserowany przez Katarzynę Aleksander-Kmieć stanowi interpretację dzieła napisanego w XIX weku przez Hansa Christiana Andersena. Opowiada historię pary dzieci – Gerdy i Kaja. Żyją oni w braterstwie przyjaźni do dnia kiedy do oka chłopca dostaje się odłamek roztrzaskanego zwierciadła. Zniekształca on jego spojrzenie na świat, sprawia, że przestaje dostrzegać otaczające go dobro i piękno.

Z dnia na dzień staje się złośliwy, krnąbrny i okrutny. Będąc pod wpływem tajemniczej kobiety znika bez śladu. Gerda pragnie za wszelką cenę odnaleźć Kaja, swego przyjaciela i towarzysza beztroskich zabaw. Wyrusza więc w wyprawę. Po drodze odwiedza eteryczną krainę kwiatów, bajkowy pałac Księżniczki, a także doświadcza spotkania ze złowrogimi zbójcami. Jej trudy zostają nagrodzone - dziewczynka odnajdzie bowiem ukochanego Kaja, a siła przyjaźni sprawi, że uda się wyzwolić chłopca spod uroku lodowej damy.

Szczególnym walorem spektaklu jest forma w jakiej zaprezentowana została historia. Przekaz werbalny zastąpiony został w całosci przez ruch sceniczny (taniec i gest). Zrezygnowano z dialogów na rzecz niezwykle silnego przekazu emocjonalnego. Sprawia to, że odbiorcą przedstawienia może być nawet dwuletnie dziecko. Łatwiej jest bowiem czytać emocje niż nadążać nad stale rozwijającą się akcją. Wrażliwość dziecka nieskażona fałszem i obłudą pozwala bowiem trafnie odbierać towarzyszące bohaterom uczucia. Młody odbiorca wie bowiem kiedy bohater jest szczęśliwy, a kiedy towarzyszy mu rozpacz, potrafi odróznić serdeczność od obłudy, prawdę od kłamstwa.

Czynne uczestnictwo dzieci w spektaklu jest najlepszym świadectwem na to, że sztuka, którą można zobaczyć na deskach Teatru Andersena trafia wprost do serca młodych odbiorców. Za symboliczny należy tu uznać niezwykle ekspresyjny taniec Gerdy pośród płatków śniegu podczas którego zgromadzona na sali publicznośc zerwała się tłumnie z miejsc, chcąc dotknąć białego puchu, który synchronizując się doskonale z tańcem dziewczynki padał coraz to intensywniej...

Baśń H. Ch. Andersena to dzieło ponadczasowe. Uniwersalny przekaz sprawia, że ma ona niezwykłą wartość dla każdego pokolenia. Mimo upływu lat wciąż kształtuje wrażliwość najmłodszych. Uczy jak wielka jest siła oddania i przyjaźni. Udowadnia, że człowiek, który kocha, jest w istocie w stanie osiagnąć wszystko. Dlatego uważam, że zarówno treść jak i forma w jakiej baśń Andersena została zaprezentowana na deskach lubelskiego teatru zasługuje na uznanie z naszej strony. Pozwala ona bowiem choć na chwilę przeniesć się dzieciom w zaczarowany świat baśni jednocześnie trafiając do serc najmłodszych i przekazując im najważniejsze wartości moralne.

Czytaj więcej: Kultura w Lublinie