Recenzja powstała w ramach akcji "Relacja za akredytację". Dziękujemy!
„Czekając na Godota”, czyli oczekiwać czegoś, co nigdy nie nastąpi. Sobotni wieczór XVI Międzynarodowego Festiwlu Konfrontacje Teatralne upłynął pod znakiem Samuela Becketta.
W budynku Studia TVP Lublin mieliśmy okazję zobaczyć premierowy pokaz „Święta Wiosny”- spektaklu autorstwa Tomasza Bazana i Mikołaja Mikołajczyka, będącego oryginalna i awangardową interpretacją słynnego baletu Igora Strawińskiego.
Premierowy pokaz sztuki Strawińskiego miał miejsce w 1913 roku w Paryżu. Już wtedy wywoływał oburzenie i zgorszenie wśród widzów, których szokowały ekspresja, dominująca pozycja rytmiki oraz niekiedy agresywnie brzmiąca instrumentacja.
Artyści Teatr Maat Projekt skupili większość swej uwagi na scenie ofiarowania.
Ofiara stanowi element konieczny by zapewnić światu możliwość odrodzenia, przebudzenia, powstania z nicości. Postać ofiarowanej dziewczyny z baletu Strawińskiego została zastąpiona dwoma ofiarowanymi (Tomasz Bazan, Mikołaj Mikołajczyk).
Istotnym czynnikiem wpływającym na odbiór sztuki jest taniec. Aktorzy za pośrednictwem języka ciała wyrażają szereg ambiwalentnych emocji, które towarzyszą ofiarowanym.
Są niezwykle pokorni, spokojni, pogodzeni z okrutnym losem, który nakazuje im oddać własne życie w zamian za możliwości istnienia innych jednostek ludzkich. Ich koniec ma stanowić nowy początek dla świata. Jednocześnie można dostrzec bunt i niepokój. Widoczny jest szczególnie podczas świętego tańca poprzedzającego moment ofiarowania. Scenie towarzyszą gwałtowne ruchy, rytm zmusza ofiarowanych do nadmiernych wysiłków, co powoduje powolne opadanie z sił.
Zauważalna jest inspiracja sztuką „Czekając na Godota” Samuela Becketta. Każda próba ofiarowania jest nieskuteczna. Symbolizuje to 12 białych kanap. Wielokrotne opadanie na każdą z nich stanowi chybioną próbę oddania własnego życia w imię społecznego dobra. Tak charakterystyczne dla Becketta powtórzenia zwracają uwagę, że to na co tak pokornie i cierpliwie czekamy, w rzeczywistości nie nadchodzi.
Całości spektaklu towarzyszą czarno-białe zdjęcia zniszczonej po II wojnie światowej Warszawy, co w połączeniu z fortepianową interpretacją „Świeta Wiosny” przez Annę Kozub i Arnolda Dąbrowskiego pozwala widzowi poczuć i zrozumień emocje towarzyszące ofiarowanym.
W istocie akceptujemy ich decyzję. Ich heroiczna postawa wzbudza w nas podziw. Staja się w naszych oczach nadludzkimi jednostkami, które były gotowe porzucić ziemska wegetację w imię osiągnięcia wewnętrznego odrodzenia.
Czytaj także:
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
