Święto naszych drogich Seniorów. Dzień Babci i Dzień Dziadka

Święta babć i dziadków wcale nie mają długiej tradycji, nie są dniami wolnymi od pracy, nie mają charakteru państwowego, dla ich uczczenia nie wywieszamy biało-czerwonych flag, nie ma oficjalnych spotkań, orderów czy medali, ani nawet dyplomów. Ale są uściski małych rączek, łakocie i kwiaty, są promienne uśmiechy i z serca płynące życzenia.

Choć dla wielu osób, i to nie tylko naszych milusińskich, Dzień Babci i Dzień Dziadka obchodzone są „od zawsze”, to jednak są to stosunkowo młode święta. Po raz pierwszy w naszym kraju Dzień Babci pojawił się w kalendarzu w 1966 roku, ale Dziadkowie na swoje święto musieli zaś czekać jeszcze 15 lat. To wtenczas, nieco przypadkowo, „Express Poznański” za sprawą ówczesnego dziennikarza tej gazety Ryszarda Daneckiego, spopularyzował trochę wcześniejszą ideę zgłoszoną przez tygodnik „Kobieta i Życie”. I w ten sposób świętujemy dziś już odpowiednio po raz 52 i 37 Dzień Babci i Dzień Dziadka. I może dobrze się stało, że święta te, choć czasowo niezwykle blisko siebie usytuowane, to jednak obchodzone są odrębnie. Dlatego też - niby razem, a jednak babcie i dziadkowie świętują zasłużenie - każde swój dzień - na swój sposób i w swoim terminie.

Te dwie następujące jedna po drugiej styczniowe daty niosą w sobie to „coś”, co sprawia, że są pełne ciepła i radości, ale też nierzadko już zadumy i nostalgii po tych, którzy na zawsze odeszli już. Dzień 21 oraz 22 pierwszego miesiąca w roku są świętem jubilatów, wchodzących w słoneczną jesień swych dni. Ale czy tylko ich?

Święto babć i dziadków obchodzone jest w różnych krajach w różnych terminach, niekoniecznie w styczniu. W USA czy w Rosji obydwie uroczystości mają jedną datę w kalendarzu. Rosyjscy seniorzy świętują zatem 28 października, zaś dla amerykańskich jest to święto ruchome, które wypada w 37 lub 38 tygodniu roku, a więc zazwyczaj pomiędzy 7 a 13 października.

Współczesne babcie i dziadkowie stają się coraz młodsi, regularnie obniża się nie tylko ich wiek, dokumentowany numerem PESEL, ale i samopoczuciem. Bo przecież mają nie tyle lat, ile wskazuje wiszący na ścianie kalendarz, ale tyle, na ile się czują. A czują się coraz lepiej, żyją coraz dłużej, są coraz bardziej aktywni i jednocześnie coraz bardziej potrzebni. I dziś już nie tylko tradycyjne czynności wiążą się z ich obecnością wśród nas.

Dzisiejsi jubilaci nie tylko wychodzą z naszymi milusińskimi na spacery, nie tylko odprowadzają ich do przedszkola czy do młodszych klas podstawówki, na lekcje muzyki, angielskiego, na balet czy na trening. To oni bardzo często przejmują obowiązki zapracowanych rodziców i czuwają nad prawidłową edukacją swych wnuków, wzbogacając teorię jakże cennym swym życiowym doświadczeniem. To oni też chodzą z nimi do kina, idą na mecz, a nawet grają w gry komputerowe.