80. rocznica urodzin Piotra Szczepanika. Artysta od początku do końca związany był z Lublinem

Z Lublinem wiążę się także początek artystycznej drogi Szczepanika. Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i związał się z kabaretem Czart, z którym występował w kawiarni „Czarcia Łapa” na Starym Mieście. Debiutował w 1963 na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie.

Był samoukiem. O początkach swojej kariery mówił w rozmowie z „Kurierem Lubelskim”.

– Pamiętam ten dzień, kiedy ruszałem z Lublina do Warszawy pociągiem drugiej klasy, jako student oczywiście na swój koszt, na nagranie „Żółtych kalendarzy" (...). Wcześniej uczyłem się jej tutaj, w Lublinie (...). Wszedłem do studia. Nie było ani przez sekundę w mojej głowie kalkulowania, oj jak dobrze by było, żeby to się udało, bo będę sławny, piękny i bogaty. I od tamtej pory zawsze, przy każdym podejściu do mikrofonu, nie było żadnego kunktatorstwa, żadnych kombinacji.

Płyta o której wspominał Szczepanik ukazała się w 1966 roku; była to jedyna długogrająca płyta artysty. Oprócz „Żółtych kalendarzy” zawierała takie przeboje jak: „Nigdy więcej”, „Goniąc kormorany”, „Kochać”.

W latach 70. Piotr Szczepanik zaczął zajmować się piosenką poetycką. Występował sam, z gitarą. Koncertował w Polsce oraz m.in. w USA, Australii, Nowej Zelandii, Kanadzie oraz w wielu krajach w Europie.

Natomiast w latach 80. Szczepanik poświęcił się działalności opozycyjnej, a komunistyczny reżim kontestował oczywiście środkami artystycznymi. Był m.in. współorganizatorem Festiwalu Piosenki Prawdziwej w 1981 r. Podczas stanu wojennego organizował niezależną, podziemną scenę muzyczną.

Piotr Szczepanik zmarł 20 sierpnia 2020 w Lublinie, został pochowany na Powązkach w Warszawie. Dzień po jego śmierci z lubelskiego Ratusza hejnalista zagrał melodię jego najbardziej znanego utworu – „Kochać.