65. rocznica wyzwolenia Lublina (wideo)

W lipcu 1944 roku do Lublina dotarła armia radziecka. – Miałem siedem lat, gdy na ulicy Zielonej były czołgi. Siedziałem w schronie pod ulicą. Rozpoczął się ostrzał. Widziałem trupy poległych osób. Dostałem odłamkiem cegły w głowę – wspomina Andrzej Tym, który przeżył lipcowe wydarzenia jako chłopiec.

W czwartek, 23 lipca przy pomniku Matki Sybiraczki kombatanci złożyli kwiaty.

Wśród nich był między innymi Mirosław Piasecki. – Nie mam stopnia oficerskiego, ale walczyłem wtedy o Lublin. Tu na ul. Peowiaków stacjonował bastion wojsk niemieckich – wspomina  Piasecki.

Wspomnienia Mirosława Piaseckiego. Realizacja: Aleksandra Antonowicz

W tamtych dniach lipca do akcji wkroczyło nie tylko AK, ale też Bataliony Chłopskie.

– Dołączył się również Państwowy Korpus Bezpieczeństwa. Pamiętam jak pierwszy radziecki czołg wjechał na starówkę od strony klasztoru Dominikanów. Miałem wtedy 17 lat – wspomina Zbigniew Oleszczyński, który był żołnierzem AK.

Zbigniew Oleszczyński trafił na Soldatenheim przy ulicy Peowiaków 12.

Tam natknął się na Niemców. – Było ich około 20., a my prowadziliśmy jeńców na plac Litewski. Co mnie uratowało? Gdy nas rozbrojono, to zatrzymywano tylko tych, co byli pełnoletni. Ja miałem przecież 17 lat – opowiada ze wzruszeniem.

Kombatanci wspominali również swoich przyjaciół.

– W czasie zdobywania Soldatenheim zginął mój przyjaciel Michał Hakiel. Był kapralem. Michał zginął przy ulicy Okopowej. Później dostałem nowego zastępcę. Mieliśmy rozstrzelać Niemców. No i ten nowy też zginął. Było mnóstwo rannych, ja sam oberwałem w lewą dłoń – wspomina Mirosław Piasecki.

W Akcji "Burza" na Lubelszczyźnie wzięło udział około 20 tysięcy ludzi.

23 lipca przyszedł koniec walk w tym regionie. Na Krakowskim Przedmieściu witano polskich i radzieckich żołnierzy. Dopiero później zaczęła się odbudowa miasta.