Lubelska Trasa Podziemna na zdjęciach [Relacja za akredytację]

Zabytkowymi XVI i XVII-wiecznymi piwnicami położonymi pod Rynkiem, a następnie pod ulicami Złotą i Archidiakońską, aż do placu Po Farze prowadzi nas przez praktycznie całą historię Lublina w najważniejszych momentach rozwoju miasta.

W 14 salach o powierzchni 12-50 m2 znajdujących się na trasie zwiedzania prezentowane są makiety obrazujące fazy rozwoju Lublina - od czasów plemiennych, przez XIV wieczne miasto w murach, do ok. 1670 r. oraz makiety panoram Lublina.

Trasę rozpoczyna makieta przedstawiająca średniowieczny Lublin (w okresie VIII-X w), kiedy na trzech wzgórzach Czwartek, staromiejskim oraz kirkuckim znajdowały się osady oraz kilkanaście chat, a na najwyższym wzgórzu zamkowym zlokalizowany jest gród, czyli serce miasta.

Wyjątkowo korzystne warunki naturalne i komunikacyjne sprzyjały rozwojowi osadnictwa na tym samym miejscu poprzez kolejne stulecia okresu plemiennego.

Druga makieta przedstawia już Lublin w XII wieku, kiedy to gród spełniał ściśle określone funkcje militarne. Lublin nękany był przez liczne najazdy Tatarów, Litwinów i Jaćwingów, Rusinów i Prusów.

W drugiej połowie XIII w. pierwotne podgrodzie lubelskie rozprzestrzeniło się w kierunku na zachód od grodu i pod koniec tego wieku stanowiło zorganizowane osiedle. Przez miasto przebiegały szlaki komunikacyjno-handlowe, łączące obszary ruskie i litewskie z dzielnicami polskimi: Małopolską, Wielkopolską i Śląskiem.

Gród lubelski, a później zamek, miał również znaczenie militarne - powstrzymywał najazdy tatarskie przed wtargnięciem w głąb kraju.

Następne trzy makiety przedstawiają miasto w latach 1500-1600, kiedy to następował szybki rozwój Lublina.

Największą atrakcję podziemnej wędrówki stanowi jednak multimedialna wizualizacja wielkiego pożaru Lublina, który wybuchł dnia 2 czerwca 1719 r.

Wizualizacja ta została stworzona w oparciu o jeden z najciekawszych obrazów lubelskich, przedstawiających tenże pożar oraz o archiwalne źródła pisane. Widz zostaje zaproszony do przeżycia jednego dnia w osiemnastowiecznym Lublinie. Przemierza miasto wraz z wirtualnym wędrowcem, staje w centrum rozgrywających się wydarzeń. Poznaje atmosferę miasta nad Bystrzycą, jego zgiełk i ruchliwość, wielojęzyczny gwar, by w końcu znaleźć się w centrum wielkiego kataklizmu, i stać się świadkiem cudu, który uratował Lublin od całkowitej zagłady.

Legenda głosi, iż ogień wybuchł od uderzenia pioruna w słomiany dach jednego z domów w dzielnicy żydowskiej, która sąsiadowała z murami zamku. Żywioł szybko się rozprzestrzeniał. Gdy sytuacja była już dramatyczna, dominikanie zwrócili się o pomoc do Boga. Sześciu zakonników modląc się, wyruszyło z relikwią Drzewa Świętego w procesję wokół miasta i wtedy stał się cud... ogień ugaszono - miasto ocalało.

Trasa ma ok. 300 m i powstała w wyniku połączenia części licznych staromiejskich piwnic.

Na całym przebiegu trasa jest oświetlona, co znacząco ułatwia zwiedzanie. Przez całą drogę towarzyszy nam przewodnik, który ze szczegółami opowiada o rozwoju miasta, oraz o wszystkich znaczących wydarzeniach w jego historii.

Wejścia są codziennie godzinach 10-14 oraz w weekendy o godz. 12, 13, 14 oraz o 16.